Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να βρεθούν κοντά σε κάποιο λιοντάρι και μάλλον αισθάνονται τυχεροί γι’ αυτό. Άλλωστε κάθε συνάντηση με τον «βασιλιά των ζώων» μπορεί να αποβεί μοιραία, ακόμη κι αν μιλάμε για ένα εκπαιδευμένο και γνωστό σε όλους λέοντα, του οποίου η εικόνα έχει συνδεθεί με ατελείωτες ώρες διασκέδασης και ψυχαγωγίας.
Ο παραπάνω χαρακτηρισμός ταιριάζει απόλυτα στο λιοντάρι με τη μορφή του οποίου έχουμε όλοι ή σχεδόν όλοι εξοικειωθεί απόλυτα, καθώς το έχουμε παρακολουθήσει αμέτρητες φορές να βρυχάται μέσα στο… σαλόνι μας, την ώρα που εμείς βρισκόμαστε στον… καναπέ μας, χωρίς αυτή η… επαφή να φέρνει το παραμικρό συναίσθημα φόβου αφού γίνεται μέσω της μικρής ή της μεγάλης οθόνης.
Ο λόγος, φυσικά, για το λιοντάρι της Metro Goldwyn Mayer, που ανάλογα με την εποχή εμφανιζόταν στους τίτλους αρχής ή και τέλους κάθε ταινίας της θρυλικής εταιρείας παραγωγής του κινηματογράφου και έγινε σήμα κατατεθέν όχι μόνο της ίδιας, αλλά και ολόκληρης της «χρυσής εποχής» του Χόλιγουντ.
Βέβαια, συχνά τόση φήμη και αναγνωρισιμότητα δεν έρχεται χωρίς κόστος και το λιοντάρι της MGM, πλήρωσε κατά κάποιον τρόπο το τίμημα της επιτυχίας του, μη μπορώντας καν να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο όργιο σεναρίων που κυκλοφόρησαν σχετικά με την διαγωγή του.
Αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη κατηγορία που το «βαραίνει» είναι εκείνη του δολοφόνου. Σύμφωνα με τον επικρατέστερο αστικό μύθο, που συγκεντρώνει ακόμη πολλούς θιασώτες, ο Σλατς –όπως ήταν το όνομά του- την επομένη κιόλας του γυρίσματος, επιτέθηκε στον εκπαιδευτή του και στους δύο βοηθούς του, τους οποίος και σκότωσε. Μια ιστορία που ήταν μάλλον «πολύ καλή για να είναι αληθινή», όπως μαρτυρούν και τα πραγματικά στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία ο θηριοδαμαστής έφυγε από την ζωή περίπου μισό αιώνα μετά το αρχικό γύρισμα, που χρονολογείται από το 1928!
Η αλήθεια είναι ότι ο Σλατς ήταν μόνο ένα από τα πέντε συνολικά λιοντάρια που χρησιμοποίησε η εταιρεία για λογότυπό της και μάλιστα δεν είναι καν αυτός που βρυχάται, αλλά ένας από τους διαδόχους του. Πίσω στη δεκαετία του ’20, άλλωστε, το βωβό σινεμά ήταν εκείνο που είχε την μερίδα του… λέοντος, με αποτέλεσμα να μην έχει «φωνή» ούτε καν αυτό!
Ένας άλλος μύθος που συντροφεύει τον Σλατς είναι ότι σε εκείνο το αρχικό πλάνο είχε… συνεργαστεί με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, πράγμα το οποίο επίσης στερείται αλήθειας, αφού ο διάσημος σκηνοθέτης ναι μεν εμφανίζεται σε στιγμιότυπο, αλλά το πλάνο χρονολογείται από το 1958, όταν ο Σλατς είχε ήδη φύγει από την ζωή, γεγονός που συνέβη το 1936, περίπου 8 χρόνια μετά την… συνταξιοδότηση του ζώου που είχε υπηρετήσει την MGM από το 1912 έως το 1928.
Το λιοντάρι που απεικονίζεται στο πλευρό του ήταν ο Λέο (πολύ ταιριαστό όνομα είναι αλήθεια) που έπιασε… δουλειά για λογαριασμό της εταιρείας το 1957 και ήταν το 5ο διαδοχικά. Μετά τον θάνατο του Σλατς, ακολούθησε η Τζάκυ, η οποία μάλιστα ήταν η πρώτη που χάρισε τον βρυχηθμό της στο κοινό, ενώ παράλληλα υπήρξε και η ίδια πρωταγωνίστρια σε ταινίες του Ταρζάν. Καθόλου παράξενα, την φώναζαν χαϊδευτικά «τυχερούλα» αφού είχε επιβεβαιώσει από έκρηξη που είχε συμβεί μέσα στο στούντιο κατά τη διάρκεια γυρισμάτων αλλά και από πτώση αεροπλάνου!
Ο διάδοχός της ήταν ο Τάνερ που αποδείχθηκε ο μακροβιότερος «βασιλιάς», παραμένοντας στην δουλειά για 22 ολόκληρα χρόνια, από το 1934 έως το 1956, ενώ μετά από αυτόν ο Τζορτζ διατηρήθηκε στη θέση του μέχρι το 1957, όταν και ανέλαβε «υπηρεσία» ο Λέο, ο μοναδικός που συνάντησε από κοντά τον Χίτσκοκ.
Όσο για τις φήμες περί επιθέσεων και τα σενάρια για φρικιαστικούς θανάτους των εκπαιδευτών (ή κι ενός ζευγαριού ληστών που υποτίθεται μπήκαν στο στούντιο ξκαι βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω με το λιοντάρι) καμία από αυτές δεν ευσταθεί. Εξαίρεση αποτελεί ένα γεγονός που όντως συνέβη το 2010, όταν και σε καζίνο ιδιοκτησίας της MGM το λιοντάρι είχε ένα «θερμό επεισόδιο» με τον θηριοδαμαστή του, χωρίς ευτυχώς να πάθει κάτι σοβαρό κανένας από τους… εμπλεκόμενους!
